De Gids naar verlossing (T5.III)

Een Cursus in Wonderen is een cursus in het trainen van de denkgeest. Het onderwijst ons dat de denkgeest slechts twee soorten gedachten bevat. De ene soort is onderdeel van het ego-denksysteem dat is gebaseerd op de illusie van afscheiding, de daaruit voortvloeiende angst, schuldgevoel en het geloof in zonde. Egogedachten zijn bijvoorbeeld gedachten aan winst en verlies, aan speciaalheid, angst voor de toekomst, het geloof in offeren, in boete doen, het geloof dat er te verliezen valt, dat als een ander iets heeft, ik dan minder heb, enz. Aangezien deze gedachten allemaal gebaseerd zijn op een illusie, zijn ze zonder gevolgen. Wel kunnen ze  heel echt lijken en heel naar aanvoelen (vergelijk het met een nachtmerrie: geen prettige ervaring, maar zonder gevolgen voor de dromer). 

De andere soort is gedachten van de Heilige Geest, diepere wijsheid, gebaseerd zijn op het besef van de Waarheid van Eenheid. Deze diepere wijsheid in ons kijkt met liefdevolle blik en ziet alleen die onveranderlijke, onaantastbare en eeuwige Eenheid in iedereen en in alles wat zich ook lijkt voor te doen. Denken met de Heilige Geest leidt tot vergeving (het voorbijzien aan vermeende zonden en schuld), tot acceptatie, geduld, vertrouwen, kortom: tot stabiele, vreugdevolle vrede. 
Je kan dit vergelijken met: kijken met de HG is zien dat ik de dromer ben, die veilig in bed ligt te dromen van alle personages in mijn leven. De inhoud van de droom is minder relevant en indrukwekkend geworden, en als ik met liefde kijk, zie ik hoe iedereen zijn rol met verve en in volkomen onschuld speelt. 

Voor het ego is deze gemoedstoestand van vrede echter wel bedreigend. Vrede is de grootste vijand van het ego omdat oorlog, volgens zijn interpretatie van de werkelijkheid, zijn voortbestaan garandeert (8:7). Daarom zal het niet nalaten jou te proberen te overtuigen van zijn gelijk, dat er altijd in kleine of grote vorm gevaar dreigt (je komt te laat, er is tekort, straks vinden zij je niet meer aardig, straks kún je het helemaal niet, wat nou als je ziek wordt, die persoon heeft niet het goede met jou voor… enz). 

Onze denkgeest is dus gespleten. Wij hebben dus voortdurend, van moment tot moment de keuze of wij het ego als gids nemen, of de Heilige Geest. Als wij het ego als gids nemen, ervaren wij onvrede, angst, wrevel, conflicten. Mocht je deze onvrede, angst, boosheid of leegte niet (meer) willen, dan is het aan jou om opnieuw te kiezen en de HG om hulp te vragen. De HG is de Gids naar verlossing. In de inleiding op de werkboeklessen 231 t/m 240, (‘Wat is verlossing?’, blz 410 TB) lezen wij dat verlossing is: ‘de Vredesgedachte die Gods Zoon onmiddellijk werd gegeven zodra zijn denkgeest aan oorlog dacht (2:1).’ De verlossing is, met andere woorden, eeuwig (in onze denkgeest) aanwezig, maar waar ben jij (met je gedachten)? 

De Heilige Geest is de brug die ons van de oorlogsgedachte naar de Vredesgedachte brengt, de Brug (..) voor het transformeren van waarneming in kennis.(1:2). Kennis is een ‘vakterm’ uit de Cursus, waar de eeuwige, onveranderbare, onaantastbare Waarheid mee wordt bedoeld die voorbij woorden gaat. De Heilige Geest is niet deze Tijdloze Waarheid zélf, maar de Gids ernaartoe. Het is dát deel van onze denkgeest dat zich de Tijdloze Waarheid herinnert voor ons. 
Hij gidst ons naar die herinnering van eenheid achter alle verschijningsvormen. Deze omslag in denken is het wonder, waaraan de titel van het boek refereert. We veranderen dan van het denkperspectief van angst/schuld naar dat van liefde/onschuld. Wonderen zijn natuurlijk, altijd voorhanden, omdat de Heilige Geest altijd bereid is jou het perspectief van Liefde (dat in de Cursus Visie wordt genoemd) te bieden. Wij zijn het zelf die van moment tot moment de keuze hebben of we naar het ego luisteren (en daardoor de Waarheid uit het oog verliezen) óf naar de Heilige Geest. En: elk moment dat we naar het ego luisteren is slechts een onschuldige vergissing en de onvrede die dan ontstaat is slechts een milde uitnodiging aan onszelf om opnieuw te kiezen voor de zachtmoedige blik van de HG. We hoeven hiervoor alleen maar een beroep te doen op de Heilige Geest en te erkennen dat we ons hebben vergist omdát als we onvrede ervaren, we ons wel vergist móeten hebben, en te vragen om Zijn perspectief. Hiervoor is nodig dat wij liever geluk hebben (in de vorm van vrede) dan gelijk. 

In deze paragraaf wordt verder gezegd dat de Stem van de Heilige Geest eerst versterkt dient te worden, alvorens wij hem kunnen horen. Op Zichzelf is Ze niet zwak, maar Ze wordt beperkt door jouw onwil Haar te horen.(4:5) Om deze te versterken, moeten we Haar met anderen delen. Dat delen is niet iets waar we over hoeven te vertellen aan anderen (mag wel), maar iets dat we van binnen doen. Hoe? Er zijn twee diametraal tegenover elkaar staande manieren om jouw broeder te zien. Ze moeten zich beide in jouw denkgeest bevinden, omdat jij de waarnemer bent. (3:1-2) We kunnen ons bewust zijn dat we onze broeders altijd ofwel als lichaam, als afgescheiden, als ‘anders’ zien, ofwel als onze focus uitsluitend leggen op wat ons verbind en één maakt, dat wat in ieder van ons hetzelfde is. Met die laatste focus kiezen we ervoor om de de Heilige Geest (het Goddelijke deel dat wij allen delen) te zien in hem. En: Wat jij in jouw broeder erkent, erken je in jouzelf, en wat jij deelt, versterk je.(3:5) Met deze vorm van delen wordt (onze ontvankelijkheid voor) de Stem van de HG steeds sterker in ons. 

Zo kunnen we, van moment tot moment, kiezen voor het versterken van ons besef van de HG in ons, door de keuze ons hierop te richten in elke broeder die wij tegenkomen. Tenminste, als we vrede tot doel hebben! En bereid zijn de HG als leraar te aanvaarden! Corrigeer en leer, en sta open om te leren. Jij hebt de waarheid niet gemaakt, maar de waarheid kan jou nog steeds vrijmaken.Kijk zoals de Heilige Geest kijkt, en begrijp zoals Hij begrijpt. (11:4-6). 

Films die we bespraken die een mooie metafoor zijn voor de twee verschillende perspectieven van kijken naar dezelfde gebeurtenissen (vanuit ego- oorlog/scheiding; versus vanuit HG-liefde/verbinding) waren: 
The boy in the striped pyamas, waarin een kind met een ander kind speelt en de oorlog niet ziet. Het is een commandantszoon die vriendschap sluit met een jongen in het concentratiekamp, dwars door de hekken heen. 
La vita e bella, waarin een vader en zoon in een concentratiekamp terecht komen, waarbij de vader de jongen van meet af aan een ander perspectief biedt dan dat van oorlog, namelijk dat van spel, waardoor het voor de jongen een heel andere ervaring wordt.