De keuze voor God (T5.VII)

Geloof je werkelijk dat jij een stem kunt maken die Gods Stem overstemmen kan? (1:1), wordt jou meteen bij aanvang indringend gevraagd. Geloof je werkelijk dat jij beter voor je veiligheid en vreugde kunt zorgen dan Hij? (1:3) Als wij eerlijk naar binnen kijken moeten we deze vraag wel met ja beantwoorden. We lijken zo goed zélf te weten wat goed voor ons is, wat wel en niet zou moeten gebeuren, en hoe wij of anderen zich zouden moeten gedragen. En meestal is er wel iets dat daar niet mee in overeenstemming is, in onze ervaring. Er is altijd wel een reden om (een beetje) ontstemd of (nét) niet gerust te zijn op iets in je leven. Luisteren wij naar het ego, dan blijven wij in de weer om allerlei aanpassingen in de vorm te doen (iets nieuws kopen, een verzekering afsluiten, een relatie met afspraken bezweren, werken aan onze fysieke gezondheid, enzovoorts). Geen van deze vormveranderingen zijn op zichzelf goed of slecht, maar geen van deze vormveranderingen zal ooit blijvende, stabiele vrede brengen. Want die vrede bevindt zich van nature in onze denkgeest. Hij is ons al gegeven. Wij kunnen hier niets aan veranderen. 

We kunnen hem wel ontkennen, en dan wijzen wij naar iets in de omgeving dat de 'oorzaak' is van onze onvrede. Als dát maar anders was.. dán zou ik in vrede zijn. Een Cursus In Wonderen is een denktraining om diep te leren doorzien dat het ons eigen oordeel is dat ons van onze vrede berooft en nooit iets anders. Zelfs niet in dat éne geval waar iedereen in jouw omgeving ook een oordeel over heeft. Als wij onze oordelen leren vergeven (onze enige functie volgens ECIW) en daardoor innerlijke vrede ervaren in plaats van slachtofferschap, gaan we inzien dat ons een macht is gegeven die verder strekt dan wat de wereld ons ook schijnbaar aandoet of schijnbaar te bieden heeft.

Het is behulpzaam om te beseffen dat er geen voorwerp, mens of gebeurtenis of denksysteem in deze wereld is dat van zichzelf enige macht heeft. Het krijgt pas macht door ons vertrouwen erin te vestigen. Dat kan overigens ook door je eraan te ergeren of er bang van te zijn of boos op te zijn. Al die emoties maken duidelijk dat we in de werkelijkheid ervan geloven en zo geven wij onze macht om te kiezen voor geluk, vrijwillig weg en klagen dat een ander of iets anders ons dat aandoet. 

Iedere keer dat je niet een en al vreugde bent, komt dit doordat je met een gebrek aan liefde op een van Gods scheppingen hebt gereageerd. Door dit als 'zonde' te zien ga je in de verdediging, omdat je een aanval verwacht. (5:1-2) Puur door ons geloof in schuld/zonde (wie ook de pineut is) zetten we ons schrap tegen een mogelijke aanval. En wie kan in verdedigingsstand ontspannen en vol liefdevol vertrouwen zijn? Wie is in vrede als je je macht hebt weggegeven aan dit geloofssysteem? Gelukkig vervolgt de Cursus hier met: De beslissing om zo te reageren komt van jou, en kan dus ongedaan worden gemaakt. (5:3). Die onmetelijke macht van de keuze hebben wij. Willen wij ons vertrouwen vestigen in het denksysteem van het ego, dat is gebaseerd op geloof in schuld, angst en rechtvaardiging van woede?  Waarom zou je naar de eindeloze krankzinnige oproepen luisteren die volgens jou tot je worden gericht, wanneer je kunt weten dat de Stem namens God in jou is? (3:1).

Ja waarom? Het antwoord is natuurlijk: omdat we graag in de afscheiding blijven geloven, omdat we denken dat we iets kunnen krijgen dat het leven beter zal maken dan dat het is, dat we iets kunnen hebben wat een ander niet heeft, dat we, kortom, iets kunnen hebben dat méér waard is dan innerlijke vrede en verbondenheid met al wat is. En dát blijven we ons hele leven zoeken, tot we er moe van zijn en ons afvragen: is er ook een andere weg? En die is er. Een Cursus In Wonderen biedt ons deze weg. Het is een mindtraining om niet meer het middel waarvan wij dénken dat het ons vreugde zal brengen centraal te stellen, maar het einddoel - de vreugde zelf, onafhankelijk van het middel of de omstandigheid. Het ego wil jou graag doen geloven dat dat onmogelijk is, maar heeft gelukkig ongelijk. Hierover kunnen we opgelucht adem halen -hoewel het ego die opluchting niet deelt want dat zou wel eens het einde van zijn macht over ons kunnen betekenen!

Er zijn, zelfs onder de meest erbarmelijke omstandigheden, voorbeelden van mensen die in vreugde zijn. Dus het kán niet voortkomen uit de omstandigheden. Ook zijn er in de meest luxe omstandigheden vele voorbeelden van mensen die helemaal niet vreugdevol of vol vertrouwen zijn. Het vermogen tot vreugde en een kalm vertrouwen móet dus wel iets zijn dat in ons verblijft en ons te allen tijde ter beschikking staat. En ja, dat klopt. Het is ons erfgoed: een staat van vrede, verbondenheid en stille vreugde. Deze staat noemt de Cursus 'de Vrede van God'. 

Door de mindtraining te volgen die de Cursus ons biedt en dat wat het ons zegt te doen zonder meer toe te passen (zélfs als het ego in ons moord en brand schreewt in een situatie) kunnen wij dit steeds meer gaan ervaren. Want: Hij vraagt jou alleen om wat Hij gegeven heeft, in de wetenschap dat dit geven jou genezen zal. (2:7, cursief MZ). Dus: als wij (aan een ieder) ons erfgoed van vrede en vertrouwen aanbieden, zal dit óns genezen van onze grieven en van ons geloof in schuld en de hieruit voortkomende angst waarmee we onszelf voortdurend op allerlei subtiele manieren uit een staat van vrede houden.

Hoe werkt dit ongedaan maken dan? Door vergeving (nogmaals: onze enige functie). Dit heeft niet te maken met spijt of boetedoening, want dan vergissen we ons door te denken dat er werkelijk iets fout is gegaan. Nee, we kunnen de manier waarop we moeten vergeven overlaten aan die hogere macht in ons, de Heilige Geest, die herinterpreteert wat er is voorgevallen. Daarvoor dienen we onze eigen interpretaties los te durven laten en bereidwillig te zijn deze te láten corrigeren op een manier die wij niet vantevoren kunnen bedenken. Er werd jou niet gevraagd om het verlossingsplan zelf uit te werken omdat, zoals ik je al eerder heb gezegd, de remedie niet van jouw makelij kan zijn. (4:2) Je hoeft, met andere woorden, niet zelf te bedenken hoe je leven op orde zal komen, of hoe je terug kunt keren naar innerlijke vrede. Wat dan wel? 

De eerste stap in het ongedaan maken bestaat er (..) in te erkennen dat je daadwerkelijk een verkeerde beslissing hebt genomen, maar dat je even daadwerkelijk anders kunt beslissen. (6:3) Opnieuw wordt ons hier de macht van onze denkgeest getoond om een andere keuze te maken. Het volgende gebed kan zeer behulpzaam zijn om telkens onze bereidwilligheid te tonen: 

Ik moet de verkeerde keuze hebben gemaakt, want ik ben niet in vrede.
Ik heb die keuze zelf gemaakt, maar ik kan ook anders kiezen.
Ik wil anders kiezen, omdat ik in vrede wil zijn.
Ik voel me niet schuldig, want de Heilige Geest zal alle gevolgen van mijn verkeerde keuze ongedaan maken als ik Hem laat begaan.
Ik kies ervoor Hem te laten begaan, door toe te laten dat Hij voor mij voor God kiest.
(6:7-12)

Vergis je niet over aan wíe je je bereidwilligheid toont met dit gebed. Je bent het namelijk zelf. Er is geen God buiten ons, er is alleen maar wat is. Voor Byron Katie is dat de definitie van God, en dat kan voor mensen die struikelen over dit woord een behulpzame definitie zijn. Zo kunnen we de laatste zin uit dit gebed begrijpen als: 'Ik kies ervoor Hem te laten begaan, míjn idee over wat er zou moeten gebeuren (egowensen) terzijde te leggen door toe te laten dat Hij (= onze hooste innerlijke wijsheid, in de Cursus 'de Heilige Geest genoemd) voor mij kiest te aanvaarden wat is. 

Dit houdt niet in dat we passief zullen worden en bijvoorbeeld ineens niet meer proberen aan een baan te komen als we ontslag hebben gekregen. Het houdt alleen maar in dat de gemoedstoestand waarín we dat doen er geen een meer is van angst of van grieven tegen degene die ons ontsloeg, maar één van vrede en vertrouwen. Hiermee verandert onze complete ervaring terwijl de feiten dezelfde blijven. Welkom in de Wonderstaat.