Wees alleen waakzaam voor God en Zijn Koninkrijk (T6.V:C)

Deze reflectie is voorlopig even de laatste in deze vorm (waarbij over elke paragraaf apart een stuk werd geschreven). Graag nodig ik je uit om samen naar de derde en laatste les van de Heilige Geest te kijken en vooral de kracht te ervaren van het toepassen van deze les. Deze les volgt uit de eerste twee lessen, die we al uitgebreid bekeken in de vorige twee reflecties.  We zagen toen dat de eerste les (wil je hebben geef alles aan allen) het conflict lijkt te vergroten, zolang wij niet ten diepste begrijpen dat geven en ontvangen één is. Les twee (wil je vrede, onderwijs vrede om deze te leren) bracht al verheldering in dit conflict, omdat duidelijk werd wát wij ten diepste willen 'hebben'. Toch kan deze les nog met innerlijk conflict gepaard gaan. Dat komt omdat het ons niet altijd duidelijk is of het geluk of gelijk is dat ons vrede brengt. Er blijft ruimte om te fluctueren, en onszelf wijs te maken dat we de ene keer vrede willen maar dat op andere momenten toch duidelijk andere belangen voorrang dienen te krijgen. Dit vraagt om een les  die met alle fluctuatie korte metten maakt. 
                           
                            De derde les van de Heilige Geest luidt dan ook: 
                          Wees alleen waakzaam voor God en Zijn Koninkrijk. (2:7)
 
De Cursus bedoelt dit precies zoals het er staat en roept ons op van nu af aan uitsluitend waakzaam te zijn voor God en zijn Koninkrijk. Je zou het ook zo kunnen formuleren: wees altijd wonder-bereid! Bereid tot een omslag van denken dus. Het ego kan maar weinig met dergelijke begrippen en dat kan een innerlijke reactie geven in de trant van: ‘ja ja, nou….  het mag van mij eerst wel wat concreter worden. Zie je, ik leef hier in deze wereldse toestand waarin van alles ontstaat en vergaat, lukt en mislukt en waarin ik mijn draai probeer te vinden en probeer iets voor te stellen.’  En juist om dit laatste gaat het: onze pogingen om met wat we doen onze waarde te bepalen. We willen weten wat onze waarde is, wie we werkelijk zijn als het erop aankomt. 

De opvattingen van het ego over deze cruciale kwestie wisselen, en dat is de reden dat  het wisselende stemmingen stimuleert. De Heilige Geest wisselt hieromtrent nooit, en daarom is de enige stemming die Hij opwekt vreugde. (1:9-10)

Als we het de Heilige Geest (onze innerlijke wijsheid) vragen wie wij zijn, zal het antwoord altijd hetzelfde kalme weten zijn dat onze waarde intrinsiek bepaald is, onafhankelijk van wat wij doen. Dat we totaal beminnenswaardig zijn. Het ego kan dit niet verdragen en somt voortdurend op aan welke voorwaarden we dan eerst zouden moeten voldoen.
Als wij alleen voor de Waarheid waakzaam zijn, ontstaat er een innerlijke staat van ‘majesteitelijke rust’, van onverstoorbare vrede. Omdat wij vervolgens vanuit deze innerlijke staat de wereld en ons leven bezien, nemen we steeds alleen maar de liefde, de liefde in anderen waar, en zien we al het andere gedrag als onschuldige pogingen deze te verwerven (vanuit de vergissing dat deze ontbreekt). Zo zien we dus alles als een uiting van liefde of een roep om liefde. Zo wandelen wij heel anders door deze wereld.

De opdracht van deze derde les is dus waakzaamheid. Jouw waakzaamheid is het teken dat jij wilt dat Hij jou leidt. (10:3) En is dit niet precies de reden dat we ooit aan het blauwe boek zijn begonnen? Dat we geleid willen worden door Liefde en Wijsheid en niet langer door wat het ego ons vertelt?

Van moment tot moment kunnen we waakzaam zijn zodat we helder kunnen blijven. Niet in de war raken door de verschijningsvormen in de wereld. Dat gebeurt ons gemakkelijk, bijvoorbeeld als we denken dat we met het doen van allerlei rituelen en naleven van voorkeuren ons geluk kunnen bezweren. Deze activiteiten vergen van ons een voortdurende inspanning waar we ons vaak niet van bewust zijn, tot we helder worden. De Cursus herkent dit van ons en zegt hierover:
Jij hebt je veel inspanningen getroost om te behouden wat jij gemaakt hebt, omdat het niet waar was. (10:5) En het is niet waar, omdat het door het ego is bedacht en het ego ons voorhoudt dat ons geluk ervan afhangt. Gelukkig is dit niet zo en hebben we een keuze: 

Ik heb je al gezegd dat jij even waakzaam kunt zijn tegen het ego als ervoor. Deze les leert niet alleen dat je dat kunt zijn, maar ook dat je dat moet zijn. (4:2-3) Uiteraard hangt dit wel af van wat we willen: in de wereld iets neerzetten (onze eigen maaksels in stand houden) of de wereld vergeven.

Wat houdt het in om de wereld te vergeven? Het houdt in dat we onszelf de vergissing vergeven te denken dat de wereld ons gelukkig zou kunnen maken, of dat iets of iemand uit de wereld kan bijdragen of iets afdoen aan wie wij werkelijk zijn. Deze voortdurende vergissing is het die ons afhoudt van rusten in dit moment, dat altijd genoeg is om het Koninkrijk ten volle te ervaren.

De heelheid van het Koninkrijk hangt niet van jouw waarneming af, maar jouw bewustzijn van zijn heelheid wel. (8:3)
Wij kunnen niets toevoegen aan, of afnemen van deze heelheid, en we hoeven niet eerst te voldoen aan wat dan ook om in deze heelheid te mogen delen. Willen we echt kiezen voor onverstoorbare innerlijke vrede en vreugde, en deze niet meer laten afhangen van de vraag of wij of anderen wel voldoen aan een bepaalde vorm (omgangsvorm, of ritueel, of gedrag), dan moeten we bereid zijn elke vorm los te laten als het geen behulpzaam doel meer dient.

Het ego is vernuftig en heeft de neiging om ook onze inspiratie (wat letterlijk betekent: door de geest ingegeven) te vervormen. Vervormen in de letterlijke zin, namelijk: te gieten in een vorm waar het ego kracht aan kan ontlenen door er een ritueel of inspanning van te maken. Zo houdt het ons lekker bezig en komen we nooit tot vrede omdat het nooit af is. Zo verging het mij ook met het schrijven van deze reflecties. Ze ontstonden vanuit pure inspiratie, maar recent werd het schrijven van de reflecties door het ego gebruikt als een voorwaarde om te mogen ontspannen. Hoe ik dat zo zeker weet? Door het verschil in ervaring. Toen ik daar in stilte naar keek met de Heilige Geest samen, besefte ik dat ik de vorm los mag laten omdat het zijn werking gedaan heeft. Een mooi voorbeeld van hoe onze ervaring ons van moment tot moment onderwijst. Ik heb het hierbij niet over ‘lekker doen waar je zin in hebt’ maar over eerlijk kijken naar wat het meest behulpzaam is, wat de genezing van de denkgeest dient.

Het ego sputtert natuurlijk hevig dat het een kwestie van doorzetten is, en dat ik niets voorstel als ik niet doorga op dezelfde voet. Deze les is echter zo helder: we hoeven alleen maar waakzaam te zijn voor Liefde en alles van hieruit te bezien. In het Koninkrijk van God hoeft niets gepresteerd te worden, maar mag in vreugde worden gevolgd wat aan de orde lijkt, op elk moment in het leven. De derde stap is dus een uitspraak over wat je wilt geloven, en houdt de bereidwilligheid in al het andere los te laten. (10:1)

Ik ben bereid. Dat betekent niet dat ik stop met schrijven over mijn grote inspiratiebron Een Cursus In Wonderen. Het betekent wel dat ik stop met het toelichten van elke paragraaf.  
Ik verheug mij erop de weg van inspiratie te blijven volgen en kies ervoor te vertrouwen dat er weer schrijven zal ontstaan, in een wat andere vorm maar rond dezelfde inhoud. Ik voel dankbaarheid voor de vorm die geweest is, en op voorhand voor de vorm die het zal aannemen. Dank dus, aan allen!