Hoe het ego schuld gebruikt (T5.V)

Schuld is de brandstof van het ego. Het zit, soms sterk vermomd, in elk oordeel dat we hebben door de dag heen. Het doel van het ego is angst zaaien, opdat je niet zult vertrouwen, niet zult ontspannen, niet met liefde kijkt en zult blijven oordelen. Een Cursus in Wonderen legt veel uit over de werking van het ego, zodat we het kunnen gaan doorzien en er steeds minder van onder de indruk kunnen zijn, als we dat willen. Een Cursus in Wonderen heeft niet als doel jou de betekenis van liefde te onderwijzen, maar wel om jou duidelijk te maken wat er tussen jou en volkomen liefde in staat. Schuld en de daarmee samenhangende angst dus. 

In deze paragraaf wordt benadrukt dat de vraag ‘Wat verlang je?’ de enige vraag is die wij ten diepste dienen te beantwoorden voor onszelf, omdat onze ervaring altijd een afgeleide hiervan is. Je beantwoordt die (vraag) iedere minuut en iedere seconde, en elk moment dat je een beslissing neemt vormt een oordeel dat allesbehalve zonder gevolg is (6:3)
Elk moment dat je iets anders verlangt dan precies dat wat er is op elk moment, óf een zekerheidsstelling verlangt dat alles precies zo blijft zoals het is, luister je naar het ego dat jou vertelt dat er iets ‘mis’ was/is/kan gaan, en dat het pas in orde is als dat wordt ‘opgelost’. Vergis je niet in het doel dat het ego hiermee heeft: Het doel van het ego is angst, want alleen wie angstig is kan egoïstisch zijn.(1:3). Met egoïstisch wordt hier bedoeld: dat jij jezelf als afgescheiden ziet van het geheel/’alle anderen’. Alles wat angst baart zaait verdeeldheid (2:7). En aangezien het egodenksysteem alleen maar in stand kan blijven bij gratie van deze verdeeldheid, doet het alles om jou bang te maken, op vernuftige wijze. Hij doet dat door onze vermeende schuld (door de vermeende afscheiding van Eenheid) naar buiten toe te projecteren, en ziet overal vormen van schuld en zonde: schaarste, ziekte, verval, winst en verlies, enz. 

De gevolgen van de beslissing om naar het ego te luisteren is altijd een vorm van onvrede. In ECIW wordt onvrede breed gedefinieerd, namelijk als elke gemoedstoestand die niet stabiele vredigheid is. Onrust, spanning, angst, woede, verdriet, van streek zijn, hopeloosheid, irritatie, streven, enzovoorts: het verwijst allemaal naar hetzelfde, namelijk jouw beslissing om naar de interpretatie, de oordelen (‘waanideeën’, 6:13) van het ego te luisteren. 

We kunnen ook een andere beslissing nemen, namelijk luisteren naar de Heilige Geest in ons. Het heldere, stille deel van de denkgeest dat ons steeds maar aan één ding herinnert: dat we ons slechts onschuldig vergissen als we denken dat wijzelf of iemand anders iets anders zijn dan een volmaakte schepping van liefde: in God, dus veilig, compleet, onaantastbaar, onkwetsbaar, geest, licht. Ook wel ‘de volheid der schepping’ of de Zoon van God, genoemd. Je denkgeest maakt je toekomst, en hij kan die op elk moment tot de volheid der schepping terugbrengen zodra hij de Verzoening aanvaardt. (8:6) Met andere woorden: het is in jouw dénken dat je beslist hoe je ervaring zal zijn van moment tot moment. Het aanvaarden van de Verzoening betekent: aanvaarden wie je Werkelijk bent. Dat noemt de Cursus de juiste gerichtheid van denken. Vanuit dit perspectief ziet alles er heel anders uit: het kan je aan niets onbreken, geven en ontvangen zijn één, je bent deel van Eenheid dus schaarste kan niet bestaan, en daar waar het ego een aanval waarneemt, bijvoorbeeld als iemand boos tegen ons lijkt uit te vallen, ziet de Heilige Geest slechts een onschuldige roep om Liefde. De Heilige Geest wordt ook wel de ‘herinterpretator’ genoemd in de Cursus: Hij interpreteert dus alles wat je waarneemt opnieuw (als jij bereid bent Hem te horen) en die interpretatie is er altijd één van onschuld en liefde. 

Twee denksystemen met twee uiteenlopende doelen, die geen enkele overlap hebben. Meer keuze is er niet. De Heilige Geest en het ego zijn de enige keuzemogelijkheden die voor jou openstaan. (6:8) Het is behulpzaam hierbij te beseffen dat beide denksystemen onpersoonlijk zijn, en dus niet ‘van jou’ of ‘door jou’ ontstaan, anders zou je nog kunnen denken dat je schuldig bent aan je egogedachten. Schuld is onontkoombaar voor hen die geloven dat ze hun eigen gedachten ordenen (7:6). Met andere woorden: als jij je verantwoordelijk voelt voor de egogedachten die in je opkomen en de vergissingen die hieruit voortvloeien, ‘reageer je op onverantwoorde wijze’ op je eigen vergissingen (7:7) (Dat is verder geen probleem, maar het geeft wél een pijnlijke ervaring van schuldgevoel, verwarring en pijn). 
Als je beseft dat het denksysteem niet persoonlijk is, en dat je je dus niet verantwoorlijk hoeft te voelen de waanzin van het ego, is de stap kleiner om de waanzin aan Heilige Geest te overhandigen om deze te laten herinterpreteren. Als het de enige verantwoordelijkheid van de wonderdoener is de Verzoening voor zichzelf te aanvaarden – en ik verzeker jou dat dit zo is – dan kan de verantwoordelijkheid voor wat er verzoend wordt niet de jouwe zijn. (7:8). 

Dus wat de conditie van de droom ook is, of jij nu schijnbaar iemand kwaad aandeed of dat een ander jou juist aanviel, of je nu fijne of nare dingen lijken te overkomen, of je nu winst of verlies lijkt te maken, of jouw lichaam of dat van een ander nu gezond of ziek lijkt te zijn, of je leven vele hobbels lijkt te kennen of gladjes lijkt te verlopen: illusie is illusie is illusie en het is een belangrijk uitgangspunt van ECIW dat de ene illusie niet ‘meer waar’ is dan de ander, en dat er geen rangorde bestaat in wonderen: de ene vergissing is niet moeilijker te corrigeren dan de andere vergissing. Elk geloof dat je hecht aan een speciale uitkomst of vorm is een onschuldige vergissing. En alles dat ons lijkt te overkomen is in ons hoogste belang, namelijk het belang van dít in te zien. 

Als wij onze denkgeest hierin trainen  (de ‘juiste gerichtheid van denken’) dan kunnen we leren om stabiele vrede te ervaren onder alle verhalen en emoties die zo op het eerste gezicht in ons leven lijken te spelen. Voor het ego is deze juiste gerichtheid van denken natuurlijk het bewijs dat je stapelgek geworden bent: hoezo zou je innerlijke vrede willen ervaren als jou groot onrecht wordt aangedaan? Toch zijn er voorbeelden van mensen te noemen die onder de schijnbaar meest embarmelijke omstandigheden (zoals bijvoorbeeld een concentratiekamp) liever geluk (vrede) hadden, dan gelijk (dat ‘het vreselijk’ was wat hen overkwam). Het is niet zo dat deze mensen overleefden en de anderen niet, het is ook niet zo dat deze mensen meer te eten of een ‘eerlijker’ behandeling kregen in dat concentratiekamp. Het enige verschil was de stabiele gemoedstoestand van zachte vrede die zij hadden terwijl de dingen gebeurden die gebeurden. 

Uiteraard begin je alleen aan een dergelijke onderneming en een cursus zoals ECIW -waar geen eind aan lijkt te komen 😉-, als je de innerlijke fluctuaties, de angsten, de verdeeldheid en de pijn die bij het koesteren van grieven hoort, helemaal beu bent. Voor hen is deze Cursus tot stand gekomen en voor hen is elke situatie in het ‘leven’ een deel van deze mindtraining. 

Er is een vorm van vrede en vreugde die zo diep reikt (rijkt), dat niets ter wereld deze kan aantasten. Die vrede bestaat alleen precies NU. Het is de vrede van de genezen denkgeest. Daar vallen alle pleziertje die egodoelen ons kunnen brengen bij in het niet, al was het alleen maar, omdat deze altijd tijdelijk zijn en van omstandigheden afhankelijk.